Sieć neuronowa.

Wyobraź sobie sieć.
Coś na kształt sieci neuronów. Szare wiązki na czarnym tle.
Pośrodku jesteś 'ty', zobrazowane jako okrągły, czarny punkt,
z niebieskim światełkiem w środku.
Te sieci neuronalne obrazują miedzyludzkie powiązania,
wspomnienia, te dawno zapomniane zależności, wzajemne zrozumienia, rozumienia,
nierozumienia i nieporozumienia.
Nie są one jednak normalne, zdrowe i pulsujące życiem.
Są zwiędłe, pozacierane, poprzecierane, pokruszone.
A jednak ten środek, to 'ja', pulsująco wypełnia je nowym 'życiem'.
Tylko że tak się już nie da. te aksony są już tak zniszczone,
że nie dają już rady utrzymać stabilnego łącza.
Życie z nich wycieka, blokuje się, rozrywa od środka.
i to wszystko jest powykręcane, łamiące się i nie takie, jakie być powinno.

tak właśnie wygląda wchodzenie ponowne w dawno zakopaną,
nazwijmy to na potrzeby sytuacji,
przyjaźń.

Mamfał.

W głębokiej, ciemnej grocie, gdzie ściany są lepkie,
wręcz smoliste, ciężkie, grube, czarne i ociekające,
w malutkiej nawie, malutki ludzik emanuje światłem,
tańcząc sobie z radości.
Nie zważa na nic, bo wie, że te ściany nic mu nie zrobią.
Zabrały mu otoczenie i zalały mrokiem, on jednak wie,
że bez problemu wkrótce ponownie rozświetli rzeczywistość.
Taki jest silny. I doskonale o tym wie.

Ściany to 'Wszystko'. Ludzik ma na imię 'MamV'.

A story in english.

I opened my eyes and saw nothing at all. Darkness was covering my sight, like a dense fog on northern meadows at dawn. Trying to take deep breath, but failed, like something was inside my lungs. My hands were sore, abnormally heavy and I didn’t felt my legs at all.
I should have been panic, but somehow - I was not.
Sudden strike of light put me into painful blindness.
“So, you are awaken” – said womans voice, which I cannot recognize. It was soft, calm and yet, hiding some sinister threat. Shiver came down my spine.
“Do you remember anything? Oh, from emptiness in your eyes I’m deducting, that you’re not. Good. You shouldn’t be.” – she continued, while my vision started to adapting to the light.
“Who are you?” I heard my own weak voice, but I was pretty sure I have not even open my mouth.
“Who are me?” smile on her mouth was almost hearable.
“My dear, you truly are adorable, just as they said.”
They? Who are they? – simple thought occurred suddenly in my mind.
“ ‘They’ are the ones, who bring you there.” She replied to my thought.
“How do you...”
“Hush. This should not bother you right now. What really is important, is the fact that I need to keep you here. So, tell me – who do you think you are?”
“I’m… not sure. I feel like I am not belonging here, like I am from completely elsewhere…”
I responded to her, just to hook onto something, just to keep my sanity.
“That’s true.” She give me most creepy grin I ever saw.
At this moment I was able to see some details, yet still blurred.
“And what do you think this place is?” Without any announcement, with a feeling of boxers punch, my chest jumped few inches from surface I was lying on.
“Noo!”
The woman screamed surprised pressed me down and her eyes glinted with red.
“Stay where you are! Just a few more moments!”
Her voice started to sound desperate. But another painful jump of my chest break through her pressure. I strongly tighten my eyelids, but with third jump I opened my eyes… and then opened it again.

And I was back.